Strona klanu Polish Warriors

Raffaello

"Diablo II" była jedną z najbardziej oczekiwanych gier roku 2000. Czekali na nią wszyscy gracze, nie tylko fani pierwszej części "diabełka". Premiera gry nastąpiła na początku lipca owego roku. Stworzenie "Diablo 2" zajęło pracownikom Blizzarda ponad 4 lata. Jak na tak długi czas produkcji gra powinna być jeśli nie genialna, to przynajmniej bardzo dobra. Czy taka jest? Przekonajmy się poniżej Smile

Najważniejszą nowością w stosunku do "Diablo 1" jest wprowadzenie "Drzewka Umiejętności". Posiada je każda postać. Zbudowane jest ono z umiejętności (różne dla każdej postaci), które można rozwijać po każdym awansie na wyższy poziom doświadczenia. Herosów do wyboru w "diabełku 2" jest aż pięciu. Są to: Barbarzyńca, Palladyn, Nekromanta, Amazonka i Czarodziejka. Barbarzyńcę i Palladyna porównać można do Wojownika z pierwszej części "Diablo". Obaj (Palladyn i Barbarzyńca) posługują się przede wszystkim bronią białą i prawie wcale nie używają magii (Palladyn używa jej w niewielkim stopniu, wytwarzając wokół siebie aury ofensywne i defensywne). Nekromanta to czarnoksiężnik potrafiący ożywiać zabite wcześniej w walce potwory. Po "zmartwychwstaniu" bestie te wierniu mu służą. Czarodziejka jest odpowiedniczką Maga z pierwszej części, a Amazonka - Łuczniczki. Poza tym oficjalny dodatek do „Diablo 2” Pt. "Lord of Destruction" ("Pan Zniszczenia)" wprowadza dwie kolejne klasy postaci: Druida (władca przyrody i żywiołów) oraz Zabójczynię (mistrzyni sztuk walki i zakładania pułapek).

"Drzewko umiejętności" każdej postaci składa się z 30 umiejętności (razem dla wszystkich postaci jest zatem 150 umiejętności). Wprowadza ono dużo kolorytu do rozgrywki. Oto na to przykład:
Załóżmy, że gramy Barbarzyńcą. Po każdym awansie na wyższy poziom doświadczenia możemy wybrać dla niego nową umiejętność. W tym momencie trzeba się zastanowić, która z umiejętności, stanie się najbardziej przydatną dla naszego herosa. Jakiś tam gracz uważał będzie, że najlepiej wybrać np. "odrzucanie". Innemu graczowi bardziej przypadnie do gustu "podwójne uderzenie". Po kolejnym awansie pierwszy gracz postawi np. na "skórę z żelaza", a drugi na "atak z

wyskoku". Można również cały czas inwestować w jedną i tę samą umiejętność (wtedy zwiększa się jej moc), zamiast stawiać na te bardziej zaawansowane w "drzewku". Gdyby wziąć pod uwagę jeszcze jakiegoś trzeciego, czwartego, piątego itd. gracza to w ten sposób powstanie ogromna ilość przeróżnych bohaterów tej samej klasy, czyli w tym przypadku Barbarzyńcy. Owszem, w pierwszej części "diabełka" także można było stworzyć bardzo dużo różnorakich postaci tej samej klasy. Różniły się one skutecznością ataku, obroną, współczynnikami siły, zręczności, żywotności i magi. Jednak to było troszeczkę za mało. Tak więc "Drzewko Umiejętności" jest nowością, która znacznie zwiększa grywalność - dzięki niemu gracz dąży do wybrania jak najlepszego wariantu umiejętności i stworzenia jak najsilniejszej postaci. Przybliża także Diablo do klasycznego kanonu cRPG, dając graczowi możliwość większej kontroli nad rozwojem bohatera.W stosunku do pierwszej części, w "Diablo II" pojawiły się nowe kategorie przedmiotów (przedmioty rzadkie - kolor podpisu żółty, przedmioty z zestawów - kolor podpisu zielony, przedmioty gemowe - kolor podpisu szary oraz wprowadzone przez dodatek „Lord of Destruction” przedmioty "crafted" – kolor podpisu pomarańczowy), rodzaje mikstur (mikstura odtajania, mikstura wytrzymałości, antidotum {przeciw zatruciu} oraz mikstury ofensywne takie jak mikstura zjełczałego gazu {zadaje obrażenia od trucizn} i wybuchowa mikstura). Nowością jest także skrytka, w której przechowuje się znalezione rzeczy. Gdy wyjdziemy z gry wszystkie przedmioty znajdujące się poza skrytką znikają.
W "Diablo II" jedyną możliwością zapisu stanu gry jest opcja "Zapis i Wyjście z Gry". Tak więc nie można zrobić save'a w dowolnym momencie rozgrywki. Po opuszczeniu gry i ponownym jej rozpoczęciu tym samym herosem, wszystkie zabite przez nas wcześniej potwory "ożywają" (nawet bossowie). Daje nam to możliwość nabicia wyższego poziomu doświadczenia (chociaż jeżeli nie chcemy to nie musimy zabijać tych samych bestii drugi raz). Moim zdaniem jest to bardzo dobry pomysł ludzi z Blizzarda. Kolejnymi nowinkami są takie możliwości naszego bohatera jak bieganie (dopóki nie skończy mu się wytrzymałość) oraz skakanie (tylko niektóre postacie mają tą zdolność). W drugiej części "diabełka" nie musisz już sam wędrować przez podziemne labirynty i mroczne krainy. Teraz możesz wynająć najemnika. Niestety taki najemnik trochę kosztuje i w dodatku jest mało przydatny (choć jego skuteczność znacznie wzrasta po zainstalowaniu "Pana Zniszczenia").Świat "Diablo II" jest dużo większy niż w pierwszej części. Zwiedzamy cztery wielkie krainy (w tym piekło!), które podzielone są na pomniejsze tereny. Na większości obszarów znajdziemy punkty nawigacyjne. Są to teleporty, dzięki którym możemy szybko powrócić do swojej bazy (wioski, miasta, obozu) bez konieczności długiego i żmudnego przemierzania wcześniej już odkrytych terenów. Punkty nawigacyjne działają zatem podobnie jak portale, tyle tylko, że po aktywowaniu już się nie zamykają. Można z nich korzystać w nieskończoność. Warto też wspomnieć, że w „Diablo II” pojawiły się pory doby oraz zmienna pogoda.
Programiści z Blizzarda nie zdecydowali się na stworzenie zupełnie nowego enginu graficznego dla "Diablo II". Znacznie poprawili ten z "Diablo 1". Przede wszystkim tyczy się to animacji potworów. Bestie wyglądają i poruszają się teraz o wiele naturalniej niż te w "jedynce" (wystarczy porównać wygląd i ruchy samego Diablo z pierwszej części z wyglądem i ruchami Diablo z drugiej odsłony). Dużo lepiej wyglądają efekty czarów, przedmioty oraz wnętrza podziemi (weźmy tutaj chociażby porównanie lochów i katakumb w "D1" z więzieniem i katakumbami Andariel w "D2"). Grafika, mimo dużej estetyki i dopracowania, posiada niestety jedną poważną wadę - niską rozdzielczość , 640X480, której nie da się zmienić. Trzeba zaznaczyć, że w dniu premiery "Diablo II" standardem w grach było już co najmniej 800X600. Cóż, tutaj Blizzard się nie popisał. Na całe szczęście "Lord of Destruction" dodaje opcje zwiększenia rozdzielczości do 800X600."Diablo II" składa się z 4 aktów. W pierwszych 3 aktach mamy do wykonania po 6 misji, w czwartym akcie natomiast zostają nam do wykonania trzy finałowe misje. Fabuła "dwójki" jest o wiele ciekawsza niż "jedynki" (chociaż nie możemy w nią ingerować tak jak np. w "Planescape Tormencie"). Przede wszystkim dochodzą dwa nowe "diabełki" i jedna "diablica". Są to dwaj bracia i siostra Diablo:

Mephisto - Pan Nienawiści, Baal - Pan Zniszczenia oraz Andariel - Pani Cierpienia. "Siostrzyczkę" rozwalamy w pierwszym akcie, Mephista w trzecim, Diablo w czwartym, a Baala można zniszczyć dopiero w dodatku pt. "Lord of Destruction". Ogólnie rzecz biorąc "Diablo II" to (moim zdaniem) jedna z najlepszych gier wszech czasów. (Jakżeby inaczej Wink

- przyp. Athlann) Możesz przechodzić ją setki razy, a i tak Ci się nie znudzi. Gorąco polecam!

Beelzeboss

Mam gierke i jest zarąbista!!!! Smile

POLECAM